Hayata ilk merhabamı 13 ağustos cuma günü saat 14.25'te Medicana Avcılar Hastanesi'nin ameliyathanesinde, 9 aylık doktorumuz Yavuz Aslan'ın kollarında yaptım. İçerden beni çıkartacağını anladığım an hayata dair endişelerim,korkularım vardı. Annem babam nasıl birisi, beni seveekler mi, dışarda hayata merhaba dememi bekleyen kaç kişi var merak ediyordum. Yavuz amca beni ebeye tesim etti ve ben hem mutluluktan ağlıyor, hem de korku içinde titriyordum. Ameliyathaneden çıktık ve asansörle bebek odasına gidiyorduk. 3.kata geldik ve kapı açıldı. O bağrışmayı ve ağlama seslerini asla unutmam. Halacım,en çok sen ağladın biliyorum. Sevinç çığlığın, üzerinden 4 ay geçmesine rağmen hala kulaklarımda çınlıyor. Bebek odasında yıkayıp üzerimi giydirdiler. Büyük an yaklaşıyordu. Annemle buluşacağız ve babamla. Çok heyecanlıydım. Hemşire abla önce beni bir sürü kalabalığa gösterdi hepsi çok sevinçli,hepsi ağlıyordu. Ben ise heyecanla annemi göreceğim dakikaları sayıyordum. Aradan biraz zaman geçti.Bu arada çok acıktım.Karnımı doyuracak birşeyler arıyorum ama yok.Önceden hiç açlık hissetmezdim.Nasıl beslenirdim acaba? Neyse bunu büyüdüğüm zaman anneme sorarım tabi unutmazsam.
İçeri girdik. Sedyede yatan bir vardı ama göremedim. Sonra beni kucağına verdiler.
Oh bu koku,bu annem olmalıydı. Ağladım sevinçten çok güzeldi. Bu muhteşem duyguyu tarif edemem size. beni öptü kokları tabi o farketmedi ama bende onu kokladım. O artık benim bir parçamdı,vazgeçilmezimdi. Ağladık bir süre birbirimize baka baka. Sonra yanına aldı beni ve birşey çıkarttılar vücudundan. Ağzıma verdiler. Bir an çekmek istedim onu,emmek istedim ve baktım ki çok lezzetli birşey. Bu karnımı doyurur dedim ve karnım doyuyordu. Evet,artık aç kalmayacaktım. Dışarıda da karnımı doyuracak birşey bulmuştum. Bu annemin mucizesiydi. Onu çok sevmiştim daha şimdiden.
Zaman ilerledi.Hastanede 2 gün kaldık ve evimize geldik. Çok büyük bir evimiz vardı. Ben annemin yanında ufak bir yatakta yatıyordum.Anneme ve babama yakın olmak çok keyifliydi. Beni çok rahatlatıyor ve huzur veriyordu. Onların yanımda olduğunu bilmek,bana güven veriyordu..
Tam 40 günlük oldum.
.
Kırkımızı çıkartmak için büyükannemlere gittik. Artık gözlerimi tam açabiliyor ve etrafa bakabiliyordum. Herşey bulanıktı. Ama annem herzamanki güzelliği ve o masum bakışı ile yanımdaydı,görüyordum. Hep yanımda ol anne,beni sakın bırakma.
İki aylık oldum ve doktor kontrolü.
Doktor amca çok iyi ama annem onu çok sevmiyor sanırım. Hep kızgın bakışlarını yakalıyorum ama dediklerini anlamıyorum. Ah bir büyüsem de anlasam ne dediğini off. Koluma ve bacağıma iğne soktu doktor. Canım acıdı ama olsun. Sağlığım için gerekli. Hem annem aldı kucağına ya gerisi önemli değil. Onun kucağı benim en sevdiğim yer. Hem huzur dolu hem de şefkatli.Artık ona gülümsüyorum.
Üçüncü ayımı doldurduğumda Alanyada anneannemin,dedemin,teyzemin ve dayımın yanındaydım.
Çok keyifli bir tatil geçirdik annemle. Sonra babamda eşlik etti. Anneannem elime sesli birşey verdi. Onu ilk defa tuttum. Çok hoşuma gitti.Ben salladıkça ses çıkartıyor ve yüzüme tutuyorum. Yine de etrafı izleyebiliyorum. Çok güzel birşey bu. (poşet)
Dördüncü ayımı daha yeni doldurdum. Bu ay yavaş yavaş oturmaya, kahkahalar atmaya başladım. büyük birşey var içinde birşeyler hareket ediyor.Ona bakmayı seviyorum. (tv) Artık camdan bakmayı da seviyorum. Araba ile giderken etraftaki büyük şeyleri izlemeyi de seviyorum(arabalar). Işıklara bakmayı da seviyorum. Ama hayatta en çok neyi seviyorum biliyor musunuz?
ANNEMİ ve BABAMI
Küçük Kurbağanız Demirhan
